Εταιρεία Θεάτρου Sforaris: Ιουλίου 2012

Γιοι και κόρες,

μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας

Εταιρεία Θεάτρου Sforaris

Θέατρο

15-16 & 18 Ιουνίου, 21:00

Πειραιώς 260, Κτίριο Ε

Η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris, μετά τις πολύ επιτυχημένες ‘Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες’, επανέρχεται για δεύτερη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών με την παράσταση «Γιοι και κόρες, μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας» στις 15-16 και 18 Ιουνίου στην Πειραιώς 260 (κτήριο Ε).

Η παράσταση βασίζεται στο υλικό 80 συνεντεύξεων που πήραν πέντε νέοι ηθοποιοί από νέους του παρελθόντος, παππούδες και γιαγιάδες δηλαδή, από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο στους οποίους ζητήθηκε να θυμηθούν την ιστορία που σημάδεψε τη ζωή τους.

Οι ιστορίες προέρχονται από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, τη Λάρνακα, την Κομοτηνή, την Κεφαλονιά, την Αμοργό, το Καρπενήσι, το Κιλκίς, τη Χαλκιδική, την Καβάλα, την Ιθάκη και αλλού και εκτείνονται χρονικά από την 28^η Οκτωβρίου 1940 και την είσοδο της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έως την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, στις 13 Αυγούστου του 2004.

Οι ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές των ιστοριών, θυμήθηκαν πως υπήρξαν πρωταθλητές κολύμβησης, δήμαρχοι, χορευτές tango στην Κοζάνη του Μεσοπολέμου, ράφτρες της οικογένειας του Κεμάλ, ερωτευμένοι, δολοφόνοι, δίγαμοι, κατά συρροή αρραβωνιαστικοί, πλούσιοι έμποροι του Βελιγραδίου, ενώ μια κυρία έγινε δασκάλα γιόγκα αμέσως μετά την απελευθέρωσή της από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Προσπερνώντας το ξάφνιασμα των ειδικών περιπτώσεων, επελέγησαν εκείνες οι προσωπικές ιστορίες που διαδραματίστηκαν με φόντο την επίσημα καταγεγραμμένη ιστορία και μεταφέρονται στη σκηνή με τον κάθε ηθοποιό να ενσαρκώνει τον ηλικιωμένο/η με τον/ην οποίο/α συνομίλησε.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος, οι σεισμοί στα Επτάνησα, η ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, πέρα από στεγνά κεφάλαια των σχολικών βιβλίων, αποτελούν και οριακές στιγμές στις άγνωστες ζωές των πρωταγωνιστών της παράστασης.

Η αφετηρία για τη σύλληψη της συγκεκριμένης ιδέας ήταν ο πρόσφατος χαμός του παππού του σκηνοθέτη, που έζησε όλη του τη ζωή βαρήκοος, μετά τον τορπιλισμό της Έλλης, στην οποία υπηρετούσε σαν ναύτης. Όπως λέει ο Γιάννης Καλαβριανός, «για εμένα η Έλλη είναι ένα πιθανό διαγώνισμα ιστορίας, για εκείνον ήταν η στιγμή που άλλαξε τη ζωή του, η οποία δεν ήταν πάντα όπως τη γνώρισα εγώ.

Μας είναι δύσκολο να δεχτούμε πως οι παππούδες μας δεν γεννήθηκαν ηλικιωμένοι, αλλά υπήρξαν νέοι που θέλησαν να αγαπήσουν, να δουλέψουν, να γνωρίσουν τον κόσμο.

Αν ακούσεις τις ιστορίες της νεότητάς τους αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά οι άνθρωποι αναζητούμε λίγο πολύ τα ίδια πράγματα-απλώς σε διαφορετικές στιγμές της επίσημης ιστορίας- που αν τα αναγνωρίσουμε, θα οδηγηθούμε γρηγορότερα σε μια διαδικασία συμφιλίωσης με τις προηγούμενες γενιές».

Το παρήγορο μήνυμα σε όλες αυτές τις διηγήσεις – που αποκτά και μια αναπάντεχη επικαιρότητα - είναι πως η ζωή με κάποιο τρόπο πάντα συνεχίζεται. Ακόμη και μετά από μια δύσκολη και καθοριστική εμπειρία η καθημερινότητα βρίσκει το δρόμο της. Σε τελική ανάλυση όλοι έχουμε τον κοινό στόχο να καλυτερέψουμε τη ζωή μας. Εξ’ ου και ο υπότιτλος, «μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας».

Κείμενο-Σκηνοθεσία

Γιάννης Καλαβριανός

Σκηνικά-Κοστούμια

Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα-Ράνια Υφαντίδου

Μουσική

Χρύσανθος Χριστοδούλου

Τραγούδι

Γιώργος Γλάστρας-Χριστίνα Μαξούρη

Φωτισμοί

Τάσος Παλαιορούτας

Επιμέλεια κίνησης

Αλεξία Μπεζίκη